Trail du Pays du Châtaignier 🌰

Ik heb de prachtige Trail du Pays du Châtaignier gelopen in de Dordogne en door deze als enige Nederlander te lopen heb ik mijn huwelijk gered. Later daarover meer 🙂

Als ik naar het buitenland ga, loop ik altijd dolgraag een trainingsrondje of een wedstrijd mee. Ik kijk in ieder geval altijd of er een wedstrijd in de buurt is.

Deze zomervakantie gingen we naar Parijs en de Dordogne. Voor de vakantie keek ik of er hardloopwedstrijden in de buurt waren. In Parijs werd het uiteindelijk een trainingsrondje en met een beetje geluk vond ik in Dordogne op een Franse hardloopkalender de Trail du Pays du Châtaignier. In het mooie dorpje Villefranche-du-Périgord wordt deze trail elk jaar georganiseerd: een rondje van van 12km en een van 25km onder de kastanjebomen 🌰 door.

Mijn Frans is niet heel goed, maar ik zou me met de website, een beetje Google Translate en een credit card toch wel moeten kunnen inschrijven. Dat proces ging heel goed tot de vraag kwam om je medisch attest – ook wel medisch certificaat te uploaden. Dat krijg je niet zo maar en moet je wel de tijd voor nemen, het certificaat moet:

• in het Frans worden opgesteld
• aangeven dat je gezond genoeg bent om te kunnen hardlopen
• een handtekening en stempel van de huisarts hebben.

Dat is me uiteindelijk wel gelukt! Bij navraag bleek trouwens dat de organisatie ook ter plekke een arts aanwezig had, die voor de start een medisch attest kon afgeven. Nice!

Ingeschreven voor de 25km
De zomer van 2018 was een lange en hete zomer. In de Dordogne waren de temperaturen overdag ook extreem hoog, de verwachting was dat het 36C graden zou worden op de dag van de trail – en dat werd het uiteindelijk ook. De wedstrijd zou om 9:30 starten en de route zou grotendeels in de schaduw van de kastanjebomen zijn – maar ook flinke stukken in de brandende zon – en dan wordt het wel erg warm. Ik heb slechte ervaringen met hardloopwedstrijden in de hitte dus heb de 25km omgezet naar de 12km. Dat was een goede beslissing. Ik had trouwen ook mijn lieve vrouw gevraagd of ze mee ging lopen met de 12km maar ze vond de afstand te lang, het hoogteverschil te veel en de temperatuur te hoog. Ik heb nog wel wat druk gezet maar uiteindelijk ging ze toch liever niet mee, dat zou nog een stap te ver zijn. Een goede keuze!

Starten voor de 12km
De start was op een zondagochtend. Er verzamelden zich zo’n 200 runners en wandelaars bij de mooie middeleeuwse overdekte markthal waar de startnummers en t-shirts werden uitgedeeld.

De hitte was al goed te voelen en ik was blij dat mijn afstand de 12 km was…. ik nam me voor om op een redelijk hoog tempo maar zeker niet op wedstrijdtempo te starten. Er ook nog eens 270 hoogtemeters moesten worden overwonnen!

Het startschot klonk en weg waren we. De eerste kilometer ging door de dorpsstraat en na de eerste bocht volgde een zeer steile afdaling naar de bossen. Ik liep in een groepje mee en wat was het een mooie route! Met een zachte ondergrond en wel flink wat keien op het pad kwamen we langs mooie kastanjebomen, flinke heuvels en heel af en toe werden we aangemoedigd door enthousiast publiek. De route was ook prima aangegeven en er waren 2 drankposten onderweg.

Postuur van een stokbrood
Mijn tempo varieerde uiteraard door de heuvels en ik merkte dat ik in vergelijking met mijn medelopers sneller bergaf liep dan bergop. Naar beneden liep ik meestal weg van de lopers om me heen, maar omhoog liepen ze juist hard bij mij weg. Ik denk dat er wel een verklaring voor is: de gemiddelde hardlopende Fransman heeft het postuur en het gewicht van een stokbrood en kan daardoor sneller omhoog.

Het was prachtig maar wat werd het toch al snel warm. De stukken zonder schaduw waren daardoor heel pittig. Je voelde de hitte en merkte dat alles moeizamer ging, bij twee stukken bergop besloot ik dan ook te wandelen, dat ging bijna net zo snel als hardlopen. Het was goed zo. 🙂

Gelukkig gingen de laatste kilometers bijna allemaal licht bergaf. Met de hitte hield ik het tempo op “goed te doen”.

Voordat je dorpstraat weer indraaide moest je nog een stijle heuvel op en daar stond publiek, dus moest je wel even doorzetten. De dorpstraat in – en dan is de de finish in zicht. De laatste meters konden de handen in de lucht.

Na de finish was ik compleet uitgedroogd. Gelukkig was er onbeperkt cola, water en watermeloen om de dorst te lessen. Wat ook leuk was is dat om de 10 minuten de uitslagen werden geprint en opgehangen. Dus je wist gelijk je netto eindtijd en ook op welke plaats je was geëindigd. De BBQ ging ook aan en naderhand kreeg je digitaal ook alle tijden door.

Al met al: een mooie trail, technisch niet al te moeilijk, wel met flinke hoogteverschillen en goed georganiseerd. Door de hitte was de trail echt een uitdaging, dus ik ben blij dat ik de enige Nederlander was / dat mijn vrouw niet heeft meegelopen. Dat zou wellicht een stap te veel zijn geweest en had ik zeker te horen gekregen.