Dit was me wel een belevenis, mijn allereerste marathon! Ik liep de Spijkenisse marathon om mijn sponsors te eren. De geplande New York Marathon – waarvoor ik 19.254,- voor KiKa had ingezameld – ging niet door vanwege de ravage die de orkaan Sandy had veroorzaakt, ik was wel in New York en had mijn startbewijs in handen, maar toen werd de marathon afgeblazen. Ik wilde wél een marathon lopen om de sportieve prestatie neer te zetten voor alle sponsors en uiteraard voor mezelf. Spijkenisse was de allereerste marathon na New York die in Nederland werd georganiseerd. Dus was de keuze snel gemaakt!
Allereerst moet ik zeggen dat de Spijkenisse marathon een zeer goed georganiseerde loop is door de Atletiekvereniging Spark. Alles was perfect geregeld en volgens mij waren er meer vrijwilligers dan hardlopers en publiek samen 🙂 Hulde!
Mijn les is dat een marathon veel pijn kan doen, heel veel pijn. Het waren voor mij lichamelijk de zwaarste uren van mijn hele leven.
Zeker als de eerste 20km voorbij vliegen, je voelt je goed, je geeft eigenlijk iets teveel gas maar het is gezellig met de medelopers, de temperatuur is perfect, de route is nieuw, er is alle ruimte omdat er maar 300 lopers zijn,. De gedachten gaan soms naar de goede duurlopen in de voorbereiding en je loopt beschermd tegen de wind in een groepje. Alles wijst op een goede tijd. Je hebt wel ervoor een paar dagen enorm last gehad van een flinke buikgriep gehad, maar dat is toch alweer over?
Wat wil je nog meer? Lopen is fijn!
Maar dan worden je benen bij het 20km paaltje plotsklaps volgegoten met lood. Zonder waarschuwing. Ik was net 1 uur en 46 minuten bezig.
Wat? Normaal gebeurt dit toch pas rond de 30km – of later?
Het besef dat je nog 22.2 kilometer zwaar moet afzien is angstaanjagend, hoe ga je die volmaken? De bezemwagen is een optie, maar eigenlijk ook weer niet. Uitlopen moet je deze marathon, voor alle sponsors en iedereen die je heeft gesteund, geholpen en aangemoedigd het afgelopen jaar. Die zal ik allemaal moeten eren met het uitlopen. Instellen dus op een nieuw doel, vergeet die tijd, nu is het nieuwe doel: de finish halen….
De gedachte dat ik het niet zwaar heb, maar die kinderen en hun gezinnen die strijden tegen kanker. Dit hardlopen stelt niks voor als je het vergelijkt. Daarom!
En dat doe je dan, stap voor stap, meter voor meter, van vrijwilliger naar vrijwilliger, kilometerpaaltje voor kilometerpaaltje, drinkplek tot drinkplek, zonder publiek maar met polderlandschap om je gezelschap te houden.
Nog dank aan KiKa coach Rolph die langs kwam fietsen – of was het meer een surplace? – en met vele opbeurende woorden en een Born Gel me vooruit wist te praten. Ik was soms bijna achterop zijn fiets gesprongen.
Gepasseerd worden door mede KiKa-lopers die je opbeuren maar ook verbaasd lijken te zijn dat je ze je inhalen…
Bij een loopbruggetje in Spijkenisse ga in hetzelfde tempo omhoog als de oudere dame die – op hoge hakken – de hond uitlaat. Ik vergeet haar nooit meer. Wat een enorme martelgang.
Dit was lijden, afzien en heel zwaar. Als je dan toch uiteindelijk de atletiekbaan oploopt dan weet je dat je er bijna bent en mag voorzichtig de lach verschijnen. Ik ben er daarom enorm trots op! Ik heb mijn eerste marathon uitgelopen.
Dat ging uiteindelijk in 4u en 31 minuten. De tweede helft ging dus in 2u en 3 kwartier. Deze gaan we snel vergeten, ik wil er niet meer aan herinnerd worden, nooit meer. Op naar de volgende, voor KiKa in New York!
Marathons voor KiKa 
Mooi verslag Ramon en super dat je de marathon ondanks alle ontberingen hebt uitgelopen. Nogmaals gefeliciteerd en tot volgend jaar in New York!
Groeten, Leo
Van harte gefeliciteerd Ramon, ik ben blij om te lezen dat coach Rolph je de laatste krachten kon geven, je mag heel trots zijn op jezelf en het prachtige doel KIKA! Groetjes, Monique
Dankjewel Leo en Monique, het was me wel een dag om niet te vergeten! En wat lag de bank de rest van de dag na de marathon toch lekker :-). Ook gefeliciteerd Monique met de prachtige prestatie, heb je het zelf nog mooi gevierd?