Jalla! Jalla! De Petra Desert Marathon is een unieke marathon in de woestijn van Jordanië en ik ben er trots op dat ik deze heb uitgelopen op 4 september 2021.
De start van deze marathon is in Petra zelf, bij één van de zeven wereldwonderen. Petra is een eeuwenoude stad uitgehakt in rotsen van roodbruin zandsteen. Een plek waar eeuwenlang reiskaravanen doorheen trokken met als hoogtepunt de Al Khazneh tempel. De avontuurlijke kilometers heb ik allemaal gelopen voor een heel belangrijk doel: KiKa 
Deze marathon was compleet anders dan mijn 9 stadsmarathons die ik gelopen heb. Lees er hieronder meer over!
Waarom ga je deze marathon lopen?
Waarom ga je de Petra Desert Marathon lopen?
Waarom wil je dit doen in een woestijn, met gevaar voor oververhitting en dus kans op warmtestuwing of zelfs een hitteberoerte die dodelijk kan zijn? Waarom?
Dat was – terecht – de meeste gestelde vraag van mede-hardlopers, vrienden en familie.
Eerst even wat feiten! Het is een marathon die valt in de categorie Adventure Marathons. Dat is echt heel anders dan een stadsmarathon:
- Temperatuur: de Petra Desert Marathon wordt gehouden in de woestijn met hele hoge temperaturen tot 38C in de schaduw. Een groot verschil met de koelte in het voor- en najaar van een stadsmarathon.
- Ondergrond: de route gaat over zand- en grindwegen met keien en gedeeltelijk over asfalt.
- Veel hoogtemeters: er is een enorm en grillig hoogteverschil dat moet worden overwonnen. De route gaat meer dan een 1 kilometer (1.078 hm) de lucht in. Vergelijk dat eens met Berlijn dat zo vlak is als een biljartlaken.
- Publiek: er staan dus geen honderdduizenden uitzinnige, opzwepende mensen langs de kant! Maar wel een paar kamelen, ezels en honden. Gelukkig werden we door de Jordanese kinderen wel één a twee keer aangemoedigd. 🙂
- Pacers: Er zijn geen pacers, alhoewel we deze marathon wel kilometers lang werden begeleid door een enthousiaste – niet blaffende – pacer-hond.
- Aantal deelnemers: in plaats van 50.000 deelnemers bij een London Marathon zijn het er in Petra minder dan 200. Althans dit jaar waren er 200, in 2019 waren er bij de Petra Desert marathon 2.000 lopers.
Maar waarom ging ik de marathon nu lopen?
Ik gaf meestal de tegenvraag: kan ik dit aan? Dat is dan ook het antwoord. Het lopen van deze marathon is een enorme lichamelijke en geestelijke uitdaging die wel eens 6 uur zou kunnen duren. Lukt me dat?
Wel of niet doorgaan?
Het bleef voorafgaand aan de reis heel lang spannend of de marathon door zou gaan vanwege COVID. We hadden het geluk dat in Nederland en Jordanië de seinen eind augustus niet op rood stonden. Bijna 2 jaar na mijn marathon van Athene kon ik dus weer aan een start van de marathon verschijnen. Er was wat meer papierwerk voor nodig en je moest 72 uur voor vertrek een COVID-PCR test doen in Nederland, maar dat was eigenlijk alles.
Insteek voor de marathon zelf
Ik heb de ideale marathon voor mijn gevoel nog nooit gelopen. Mijn doel was altijd om ooit onder de 3u30 te lopen tijdens een marathon, maar dat is uiteraard niet wat ik in Petra ging proberen. Mijn doel was om gezond en wel te finishen, de tijd maakte me niet uit. Ik had wel de verwachting dat mijn PR qua langste duur – de befaamde 4u30 in Spijkenisse – uit de boeken zou worden gelopen.
De aanloop en de trainingen
Mijn marathon trainingsschema was vergelijkbaar met een schema voor op de vlakke weg. Dan loop ik in de voorbereiding rond de 900 km in 16 weken, dus er was snoeihard getraind! Alleen zocht ik dit keer voor het intervallen de heuveltjes op en voor de lange afstanden zocht ik liefst routes met veel los zand. Onder andere in een trail in de duinen van Bergen en Schoorl lukte dat prima. Ook het inzamelen voor KiKa ging gepaard met uitdagingen, vanwege COVID kon je niet heel veel organiseren maar heb ik toch weer een fantastisch bedrag verzameld met o.a. een KiKa EK Voetbalpoule.
Dode Zee en het startbewijs
Na aankomst op donderdagavond gingen we eerst naar de Dode Zee. Wat is dat heerlijk wakker worden na een lange reisdag! Het is rond de Dode Zee heel erg warm en benauwd. Gelukkig had ons hotel hele fijne zwembaden en kon je uiteraard dobberen in de Dode Zee.
De meeste professionele hardlopers doen een hoogtestage, maar wij deden bij de Dode Zee juist een laagtestage, we waren op het laagste punt van de aarde! 🙂
De dag erna reden we naar Petra en haalden we onze startbewijzen op in de avond. Daar konden we mee op de foto!
Ook nog even gevraagd of de groep van KiKa runners met mij op de foto wilde.
Wat een prachtige groep lopers!
Naar de start
Na een korte nacht stond ik om 4.00 uur aan het ontbijt en om 5.00 uur liepen we naar het Petra Visitor Center waar alle lopers verzamelden. Ik voelde me nog heel relaxed, dat is wel eens anders geweest bij een marathon! Het was nog donker en dat maakte de 2 kilometer wandeling vanaf het Visitor Center echt magisch! Eerst ga je door de 70 meter hoge Siq kloof en vervolgens kom je uit bij de beroemde Al Khazneh tempel. Daar namen we de tijd voor een groepsfoto. Na een tijdje te hebben rondgewandeld en vol verwondering naar de Al Khazneh tempel te hebben gekeken was het al weer tijd voor een laatste pitstop en om een flesje sportdrank te drinken wat ik altijd 2 a 3 minuten voor de start doe. We mochten echt voor de tempel van start gaan – en dat was uniek.
0 – 10 kilometers – stijgen en dalen
Om 06.30 uur is het zover, we mogen gaan starten. Het is de eerste keer van mijn leven dat ik bij een marathon niet in een startvak werd ingedeeld. Dat komt mooi uit! Ik start graag vooraan, zodat er niemand vlak voor me loopt. Op een ondergrond met zand en rotsen kan ik dan goed zien waar ik loop om het struikelen te vermijden. Ik sta vlakbij KiKa-lopers Lisanne en Bjorn en wens ze veel succes. Later blijkt dat dat die wens ze goed heeft geholpen :-), ze komen als 1e vrouw en 8e man over de finish.
Ik voel nu wel wat spanning opkomen.
Het aftellen ging beginnen: 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1 Go !!! Daar gingen we, de temperatuur was nog redelijk met 26C maar dat zou wel snel anders worden. Ik zocht mijn route en mijn tempo in dit historische gebied. Je komt na de start langs o.a. de Nabatean Amphitheatre, de Royal Tombs, de Temple of Dushares en nog veel andere eeuwenoude gebouwen. Ik kan er niet veel naar kijken. Ik kijk vooral naar de grond voor me.
Na het historische stuk gaat de weg over op asfalt. Je denkt, dat is mooi meegenomen! Nee, het klimmen begint dan gelijk. Petra zelf ligt op ongeveer 1.000 m hoogte en op het eerste stuk asfalt is de klim gelijk al rond de 300 hoogtemeters. Ik doe wat iedereen doet om energie te besparen en oververhitting te voorkomen: omhoog wandelen en naar beneden hardlopen.
Ik klets wat met hardlopers van KiKa die langs komen en met een Amerikaan die niet van hardlopen houdt maar onder druk van zijn vrouw dat toch is gaan doen. Het wordt zijn eerste halve, en dat gelijk in Jordanië! Daarna zie ik KiKa loper Marcel en we hebben ongeveer hetzelfde tempo. We beginnen met elkaar op te lopen als we van de asfaltweg weer de woestijn ingaan. Daar is het echt machtig mooi!
In dat stuk van de woestijn sluiten ook KiKa loopsters Miranda en Wendy bij ons aan. Zo dribbelen we daar heuveltje op en heuveltje af. De route is gelukkig zelden heel mul zand maar er liggen wel steentjes en keien op de paden, dat maakt het lopen erop niet gemakkelijk.
De route wordt in de woestijn aangegeven door zandzakken met een geel/oranje pijl erop. Omdat er niet veel lopers voor je lopen is het altijd even opletten, een verkeerde afslag is zo genomen en dan sta je dus in niemandsland. Het is onderweg gelukkig maar één keer gebeurd!
10 – 20 kilometers – de groep is gevormd en toch een pacer
De tweede 10 kilometers gaan in en de temperatuur stijgt snel. Er is gelukkig genoeg te drinken onderweg. De hoeveelheid drankposten op de route is perfect! Om de 3 kilometer is er een post met water en sportdrank en af te toe ook een met cola, banaan en een energie-gel. Op sommige drankposten kon je je eigen gels en drinken pakken die je de avond vantevoren had afgegeven. Dat had ik gedaan dus voor het eerst draag ik geen rugzak of heupgordel en dat beviel heel goed!
We lopen nog door de woestijn en zullen dat doen totdat we naar het eerste supporterspunt komen waar de begeleiding van KiKa en TUI staan. Het is ook het punt waar de halve marathon lopers afslaan. Van heel ver horen we de begeleiders Saskia, Daphne en Rob aanmoedigen. Eigenlijk zijn ze het eerste publiek tijdens de marathon, wat een feestje! We worden op de foto gezet en lopen weer door. Hier sluit een hond zich bij ons aan, het lijkt er net op of we nu een pacer hebben, want ze loopt flink door en blijft veel kilometers bij ons.
Er liepen trouwens vrouwen mee die volledig bedekt waren met lange broek en lange mouwen inclusief hoofddoek, heel pittig met die hitte!
Na een stuk vals plat omlaag – in de laatste schaduw die we deze dag zouden zien – komen we weer bij flinke heuvels aan. Nu komen ook de eerste runners ons tegemoet die het keerpunt al hebben gehad. Ze gaan nog razendsnel! Eerst wat snelle mannen en daarna zien we dan de eerste KiKa runners: Bjorn, Lisette, Ronald, Richard, Remko en Bart racen ons voorbij. We moedigen ze keihard aan en wensen ze veel succes!
20 – 30 kilometers – het keerpunt, de stijgende temperatuur en de vijfde musketier
Het wordt zwaarder richting het keerpunt dat zich op 22.4 km bevind. We wandelen bergop en dribbelen dan vervolgens elke keer naar beneden. Bij elk waterpunt wordt gestopt en ook als iemand in de groep aangeeft dat er even een pauze moet worden genomen. De temperatuur stijgt maar door. Het zou die dag rond de 38C in de schaduw worden. Je hoopt op deze weg bij elke bocht dat je het keerpunt te zien krijgt. Het duurt even maar uiteindelijk zien we het keerpunt! Als een fata morgana staat de blauwe parasol te wuiven langs de weg. Je krijgt er het armbandje om te bewijzen dat je op het keerpunt bent geweest. Geen armbandje betekent geen medaille bij de finish – dat was ons de dag ervoor verteld.
Als we daar even stoppen om wat te drinken komt Berry in zijn KiKa shirt aangelopen. We beginnen dan net weer te lopen, maar even later sluit deze vijfde musketier zich aan bij het groepje. Vanaf dit punt zien we alle andere marathon runners voor bij komen. Iedereen is nog in de race en ziet er goed uit.
We gaan door maar de eerste krampjes in de kuiten en pijn in de heupen worden gemeld. Er wordt steeds meer gewandeld en steeds minder snel gedribbeld. Dat is ook het beste om te doen, energie sparen voor het zwaarste gedeelte van de marathon dat rond kilometer 30 begint: de hele steile klim die ons naar de toppen van de Petra Mountains brengt.
30 – 40 kilometers – bijna geveld door de hitte maar gered door de schatkist
Gelukkig komen we met de 5 musketiers eerst langs het supporterspunt waar de aanmoedigingen weer geweldig zijn. Vanuit daar gaat de weg echter genadeloos stijl omhoog. De weg is van zwart asfalt, je ziet de hitte ervan opstijgen. Het voelt voor mij alsof ik in een goed verwarmde pizza-oven loop.
Ik vond vooral het vooruitzicht dat dit nog kilometers zou duren een klap in mijn gezicht. De runners voor ons lijken eindeloos ver weg. Ze wandelen allemaal voorover gebogen, leunend naar de berg toe om het stijgingspercentage te kunnen overwinnen. Op deze weg kan je niks anders doen dan heel langzaam wandelen. Gelukkig komen juist hier kinderen vragen of ze met ons op de foto kunnen. Een fijne pauze!
Sommigen van de 5 musketiers voelen zich hier duizelig en misselijk. Ook voor me zie ik een runner af en toe voorover gebogen stilstaan en als ik hem inhaal stel ik hem wat vragen om te kijken hoe het met hem is gesteld. Hij voelt zich duizelig maar weet nog wel zijn naam en leeftijd en kan daarna een normaal gesprek voeren. Dan kunnen we dus weer verder en hoeft hij niet naar een post te worden gebracht.
De zon brand ons dus bijna weg, maar dan vanuit het niets stopt er een auto voor ons. Daarin zitten 2 halve-marathonlopers die al gefinished zijn. Ze stappen uit en zeggen dat ze 2 andere marathonlopers aan het aanmoedigen zijn.
Of we iets willen drinken?
Jazeker!
De kofferbak gaat open en daar staat een gigantisch grote koelbox. Die box is met de deksel omhoog net als een schatkist. Een schatkist vol met fonkelende ijsklontjes en glimmende blikjes frisdrank. Op de blikjes zitten zelfs pareltjes van condens. Wow, alles in de box straalt – én ik straal terug 🙂 ! Dit is de schatkist van Petra. Ik voel me alsof ik de schatten van Toetanchamon heb gevonden!
We drinken een blikje en ik stop een handvol ijsklontjes in mijn pet en kleding. Dit is echt koel, ik voel me na enkele minuten weer als herboren.
“De schatkist van Petra” komt op de klim nog twee keer voorbij. De verkoeling door het ijs en de ijskoude drank heeft mij geholpen om de top te bereiken.
Op de top worden we beloond met een prachtig uitzicht over de Petra Mountains. Ook zien we dat vanuit het dal veel lopers zwoegend omhoog wandelen.
We slaan een grindweg in die ons nog even wat hoger brengt. De KiKa lopers Marco en Susanna sluiten aan – tijd voor een foto! – en vervolgens lopen ze nog een stukje sneller door in hun eigen tempo.
Vanuit hier gaat de weg heel stijl omlaag. Met de rem erop dribbelen – of wandelen – we omlaag met de 5 musketiers.
40 km – tot de finish
Ook de laatste 2 kilometer gaan heel stijl omlaag, we zijn dan weer op asfalt aanbeland en komen aan in Petra. Ook bij de woningen is er geen publiek, maar af en toe horen we gejuich in de verte vanuit de finish plek. Nu weten we het, we gaan het halen, we zullen dribbelend én gezamenlijk over de finish komen!
We wandelen nog veel, maar op 150 meter van de finish gaan we weer dribbelen. Het finish doek komt in zicht en we horen muziek, als we gespot worden beginnen de aanmoedigingen. Wat een feest om gezamenlijk over de finish te gaan met Wendy, Berry, Marcel en Miranda. Ik spring zelfs nog even flink omhoog van blijdschap!
Na de finish werd het me nog even allemaal te veel. Het daalde even in dat het zeer waarschijnlijk mijn laatste marathon voor KiKa was – en in flits vloog voorbij wat ik de afgelopen 10 jaar allemaal door het lopen van marathons voor KiKa had beleefd en gedaan.
De eindtijd maakte mij niet uit maar voor de statistieken: de marathon liep ik in 05:56:32. Dat is anderhalf uur meer dan mijn langzaamste marathon gelopen in Spijkenisse. Die voor mij rampzalige Spijkenisse marathon is daarmee nu ook een afgesloten hoofdstuk. Heerlijk!
Ik wil alle medelopers van KiKa bedanken, jullie maakten dit avontuur een hoogtepunt uit mijn hardloopbestaan. Ook de organisatie heeft het voortreffelijk gedaan. Dank!
Ik wil ook iedereen bedanken die me heeft aangemoedigd, berichten heeft gestuurd en duimpjes omhoog laten zien voor de steun! Een speciale dank aan alle donateurs die ervoor zorgen dat door wetenschappelijk onderzoek steeds meer kinderen met kanker een kans krijgen om te blijven leven.
Mijn eindtip: als je ooit een marathon wilt gaat lopen, ga er dan één in een wereldstad of op een avontuurlijke plek voor KiKa lopen. De ervaring is onvergetelijk, je kan er nog heel lang op teren. Ik heb prachtige ervaringen gehad, wereldsteden mogen bezoeken, nieuwe loopmaatjes ontmoet èn marathons gelopen waarvan ik nooit had kunnen dromen. Schrijf je dus nu in voor een KiKa marathon avontuur!
Dank jullie wel!
Marathons voor KiKa 