Vamos Ramon! Bij de World’s Fastest Marathon gaat de hele route bergafwaarts en ik ben er heel trots op dat ik deze marathon heb uitgelopen. Het is echt uniek! De start is vlak boven een stadje in een ski-gebied in Sierra Nevada, Spanje. Vanaf daar ga je van 2.600 m hoogte afdalen naar Granada op 700 meter hoogte. Gemiddeld een daling van 4.6% en totaal daal je 1.938 meter.
Ik wilde bij deze downhill marathon heel graag onder de 3u30 lopen en daarmee ook mijn Persoonlijk Record breken die al jaren op 3u35 staat. Dat lukte echter net niet. Hoe de zware marathon is verlopen lees je hieronder!
Laten we bij het begin beginnen. Wat zei men eigenlijk allemaal tegen mij vóór dat ik deze marathon ging lopen? Er waren vele leuke berichten en gesprekken:
- “Ben je niet bang dat je voorgoed je benen kapot loopt tijdens deze wedstrijd?“
- “Bergop wandelen vind ik nog wel gaan, maar bergaf wandelen vind ik echt vreselijk zwaar voor de benen. En jij gaat rennend naar beneden?“
- “Ik doe het je niet na!“
- “Ik ben heel benieuwd hoe het gaat!“
- “Ramon, hoe oud ben je eigenlijk?“
- “Hoe train je daar nu voor?“
- “Ik wens dat het goed bergafwaarts met je gaat!” Ha ha!
- Wat een toffe uitdaging!
Deze marathon maakte dus wel wat los.
Vijftiger op jacht naar een PR
Als sporter lever je topprestaties op een leeftijd van 27 tot 30 jaar. Daarna loopt het eerst geleidelijk terug en als vijftiger gaat het echt goed bergafwaarts met je lichaam en je conditie. Je zuurstof opnamevermogen verminderd en je spiermassa neemt ook steeds enkele procenten per jaar af. Dus eigenlijk moet je niet teveel kijken naar je oude tijden die je hebt gelopen tijdens hardloopwedstrijden maar toch wilde ik nog een keer een mooie tijd lopen. Het parcours was in ieder geval veelbelovend en flink bergafwaarts zou ik gaan!
De trainingen voor de downhill marathon
Mijn marathon trainingsschema was qua aantal kilometer vergelijkbaar met het schema voor op de vlakke weg. Dan loop ik in de voorbereiding rond de 900 km in vier maanden, dus er was hard getraind! Er waren ook een paar grote verschillen met het schema:
- Het eerste: dat ik elke week minimaal 1x naar de Gym ging en krachttrainingen deed voor alle beenspieren.
- Voor het intervallen zocht ik de Amersfoortse Berg altijd op, minimaal een keer per week liep ik deze meerdere keren op-en af. Een sub-doel was om tijdens die trainingen de Strava segmenten te veroveren die bergaf gingen én dat is bij 3 segmenten gelukt!
- Een drietal hele bijzondere trainingen:
- 23km downhill in Oostenrijk. Ik werd op vakantie afgezet bij een stuwmeer en ben toen naar beneden gerend.
- Amersfoortse berg duurloop: 10km inlopen en dan 20x de Amersfoortse berg aflopen en gelukkig wel telkens weer naar worden boven gebracht met de auto. 🙂
- 5 x 5km downhill run in de Eifel. Vijf keer een flinke berg af en gelukkig ook hier telkens weer naar boven worden gebracht met de warme auto 🙂
Deze trainingen gingen allemaal goed, met uitzondering van de downhill in Oostenrijk. Daar kreeg ik echt heel veel last van mijn kuiten. Het herstelde echter daarna voorspoedig, ik kan alleen maar zeggen dat er dus flink specifiek getraind voor is voor deze bergaf marathon!
Alhambra en startbewijs
Na alle trainingen was ik er klaar voor. In Spanje aangekomen was er tijd voor een trainingsrondje in Malaga en en een bezoekje aan het prachtige Alhambra voordat we het stadsbewijs kregen in het hotel.
Naar de start
Op de dag van de marathon was het als vanouds vroeg uit de veren. Om 6 uur stonden we al voor de bus om te vertrekken naar de start. Dat was een flinke bustocht omhoog!
Omdat er minder dan honderd deelnemers waren was dit de meest overzichtelijke start die ik ooit heb meegemaakt. Er waren twee dixies en verder was er eigenlijk niks op de berg te beleven in het donker. Ik herhaalde nog maar eens mijn race-plan tijdens een kort warmlooprondje. Bij elke drankpost zou ik een stuk gaan wandelen om de druk van de beenspieren af te halen en voor de rest was het plan om gewoon lekker te lopen en te kijken waar ik op uit zou komen.
De eerste 10km (44:23)
Bij de start is de speaker super enthousiast. We zullen hem ook bij de finish in Granda weer zien waar hij iedereen heel hard aanmoedigt tot de streep. Met een luide knal mogen we ervandoor. Deze eerste 10 kilometers vlogen voorbij. Alhoewel ik tijdens twee stops op de 4 km en de 8 km mijn pauze nam en wat wandelde om mijn benen rust te geven en daar het uitzicht bewonderde liep ik deze tien kilometer in 44:23. Alles voelt uiteraard dan nog goed, je benen hebben geen centje pijn en omdat je naar beneden loopt ben je verre van buiten adem. Er loopt niemand meer bij me in de buurt, af en toe fietst iemand van de organisatie langs of zie ik een fotograaf. Er komt nog weinig verkeer je tegemoet. Het lijkt bijna alsof je een duurlooptraining in je eentje doet in een prachtige omgeving.
Kilometer 10 – 20 (1:31:19)
De marathon lijkt ook op deze tweede blokje 10 kilometer nog niet echt begonnen. Ik doe deze 10 km in rond de 46 minuten. Ik merk wel dat mijn kuiten het wat spannend beginnen te vinden, ze verstijven langzaam maar zeker. De vraag is hoe lang ze het gaan volhouden. Mijn wandelpauzes bij de drankposten bevallen me goed, en mijn hoop is dat die pauzes de spieren voldoende rust geven om het de gehele marathon vol te houden. Die hoop vervliegt helaas in de volgende 10 kilometer.
Kilometer 20 – 30 (2:23:12)
De marathon is nu heel duidelijk begonnen. Ik heb op kilometer 28 om mijn moeder geschreeuwd dat ik niet nóg meer naar beneden willen lopen, geef me een platte route zonder af te dalen! Het is duidelijk dat al de trainingen toch niet hebben gebracht wat ik graag wilde. Het hardlopen doet nu al veel pijn en het tempo gaat als vanzelf omlaag. Kilometer 28, 29 en 30 zijn de kilometers met het hoogste dalingspercentage van 7 a 8%. Die hakken er helemaal goed in. Ik voelde aankomen dat het nog heel zwaar zou worden, maar doorlopen zal ik.
De berggeit
Ergens op deze kilometers zag ik ook van verre dé berggeit op de weg staan. Sterker nog, deze klimgeit stond doodstil op het gedeelte dat was afgezet voor de hardlopers. Ik zag op afstand een auto langzamer gaan rijden en toeteren, maar de geit bleef stil staan. Toen ik zelf dichterbij kwam zag ik dat de geit echt helemaal doodstil stond, als een standbeeld. Er was geen knipperend oog of ademhaling te zien. Ik wandelde eromheen, bedankte het beest voor de enthousiaste aanmoedigingen 🙂 en liep door.
Bij het feestelijke diner met alle hardlopers later op de avond hoorde ik dat iedereen de geit had gezien, op steeds andere plekken op- en rond de weg. Echter, degene die hem het laatst had gezien zag hem doodstil liggend naast de weg met een politieauto ernaast…
Kilometer 30 – 40 (3:22:15)
Deze 10 kilometer duren voor mij ongeveer een uur. Het is afzien, afzien en nog eens afzien. De benen willen echt niet meer. Maar ik loop door. Het is gelukkig een redelijk vlak parcours langs de rivier naar het prachtige Granada toe. Bij kilometer 36 begint echter het allerwreedste gedeelte van de marathon. Je komt aan bij het park waar de finish ligt en moet daar in 4 rondes om de finish heen lopen. De vier rondes bij elkaar zijn 6 kilometer. In mijn tempo op dat moment (afgezakt tot rond de 6:30 / minuut) betekende dat ik nog zeker meer dan een half uur om de finish heen moet lopen voordat ik erdoor mag. Het deed hier echt pijn. Hier heb ik ergens geroepen dat ik nooit meer een marathon zou lopen.
Bij elke ronde kreeg je een bandje om. En bij elke ronde werd ik op twee plekken fantastisch aangemoedigd door mijn lieve Désirée en door Roos die voor een periode in Granada studeert. Na het vierde bandje moest ik nog een rondje lopen voordat ik naar de finish mocht. Dat ik bijna de hele tijd heb hardgelopen, daar was ik achteraf enorm trots op. Iedereen na me was in het park de hele tijd aan het wandelen of strompelen. Ik zat na mijn marathon op een terras bij het park en keek mijn ogen uit, het was een héél groot slagveld, zo erg heb ik bij de finish van een marathon nog nooit eerder iedereen zien lijden.
Finish 42,195 (3:36:14)
De laatste ronde zit erop, de finish is nabij. Mijn naam zal ik nooit meer zo enthousiast horen roepen door een speaker als bij de finish in Granada. De ontzettend enthousiaste DJ moedigde me al honderden meters voor de finish aan: “Vamos Ramon” en “Vamos de la Fuente”. Het was geweldig. Ik zette de eindsprint in en ik vloog opeens weer!
In een tijd van 3:36:14 (officiële tijd) kwam ik over de finish.
En alhoewel ik mijn doel van 3:30 niet had gehaald en ook mijn PR van 3:35 net niet uit de boeken heb gelopen was ik wèl trots. Het was de zwaarste marathon die ik heb gelopen en toch liep ik er mijn tweede tijd ooit. En niet te vergeten, ik liep 55 minuten sneller dan mijn allereerste marathon tien jaar geleden in Spijkenisse ;-).
Mijn benen deden erg veel pijn tijdens het laatste gedeelte van de marathon en 3 dagen erna kon ik nog amper wandelen laat staan een trap op -of aflopen. Zo erg heb ik het in ieder geval nog nooit gehad, en wil ik het eigenlijk ook nooit meer ervaren. Toch… het was weer een heel mooi hardloopavontuur, ik heb ervan genoten.
Marathons voor KiKa 