New York Marathon – ik voel me wereldkampioen!

De New York Marathon moet je ooit eens lopen! Het is een ongelooflijk mooie ervaring die je nooit zult vergeten, de marathon gaf mij het gevoel gaf dat ik wereldkampioen voetbal was geworden.

Vier uur lang zijn er twee miljoen mensen aan het klappen, juichen en je naam “Ramone” of op zijn Spaans “Rámón” aan het roepen. Ik heb trouwens nog nooit zoveel drankjes aangeboden gekregen op één dag. 😀 Er spelen net zoveel bands en DJ’s onderweg als op sommige popfestivals in een heel weekend. Voor je gevoel is het allemaal speciaal voor jou, wanneer maak je dat nu mee?

Deze 120 geweldige KiKa runners & coaches mochten de marathon meemaken.

Hoe begon de marathon dag?
Het is een vroege start. Opstaan om 4:45 u en om 6:00 u ben je aangekleed en al in de bus op weg naar het startdorp. Er zijn spanningen en twijfels. Maar er is ook veel gretigheid, om na de lange voorbereiding dan eindelijk van start te gaan in deze felbegeerde marathon. Het gevoel is onbeschrijflijk om met 50.000 renners – ja 50.000! – op een koude, winderige zondagochtend in het startdorp te staan. Je vraagt je af… Zal het moeilijk zijn? Waar ga ik kapot? Haal ik de finish?

Staten Island – adrenaline shot bij de start op de Verrazano Bridge
Na aankomst met de bus mag je eerst ruim tweeënhalf uur wachten in het startdorp, het is koel en de wind maakt het zelfs koud. De spanning neemt toe als je eindelijk naar je ‘corral’ mag en vervolgens naar de echte startplek voor de brug. Adrenaline bij de start voor de Verrazano-Narrows Bridge.

Na een mooie toespraak van de burgemeester Bloomberg en een peptalk van de New York Road Runners president Mary Wittenberg klinkt het bulderende kanonschot voor mij om 09:40. Daarna de eerste passen op de Verrazano-Narrows Bridge op de tonen van “New York, New York” van Frank Sinatra.

Het gejuich onder renners slaat al snel om. In stilte proberen de renners de juiste snelheid te vinden op de lange brug, waar een  scherpe koude tegenwind stond te blazen. Ik loop een stuk samen met KiKa-runner Daniel Holtland.  Gelukkig draai je na een paar kilometer lopen al warm en loop je meer uit de wind door de gebouwen die er staan.

Brooklyn “Go Ramone”
In Brooklyn zijn de eerste toeschouwers rijen dik, je loopt door diverse prachtige buurtjes in Brooklyn.
Het eerste vals plat, maar zeker niet het enige stukje wat omhoog ging.

Daar is dan opeens vanuit het niets die 200 kg zware politieman in uniform die er de tijd voor neemt om loeiend “Go Ramone” te brullen. De marathon is dan echt begonnen, dat was echt een ongelooflijke ervaring!
De weg gaat inmiddels wel al redelijk op en neer – vals plat! – maar er zijn nog geen bruggen in zicht, dus tijd genoeg om een praatje te houden met de passerende Maarten Grasveld, Erica Beentjes, Rick Moorman een ook om een foto te nemen van Dr Dribble die de marathon al dribbelend met twee basketballen weet te lopen. Het gaat hem schijnbaar moeiteloos af.
Ik merk dat ik een iets te hoog tempo loop en neem gas terug, er komen nog zware stukken…

Queens – bitch of a bridge
Queens is waar de marathon echt begint, vanaf daar kom je de bruggen tegen die je opbreken. Eerst komt halverwege de marathon de Pulaski Bridge en een stukje daarna komt de beruchte Queensboro Bridge. Deze brug is zonder publiek en blijft maar omhoog gaan, ik vond het een “bitch of a bridge” want mijn benen verkrampten daar behoorlijk. Ik dacht zelfs even dat ze helemaal gingen verzuren dus liep in een rustig tempo door terwijl ik naar de passerende Bert Borst zwaaide. De beloning na deze ‘bitch of a bridge’ is echter geweldig, als je eindelijk helemaal boven bent dan hoor je in de verte een band en de toeschouwers in Manhattan al heel hard juichen – echt kippenvel!

Manhattan
Dat kippenvel houdt aan want in Manhattan staan de toeschouwers echt zo opgestapeld dat de aanmoedigingen maar blijven komen. Af en toe heb ik die echt nodig! Dan hoef je alleen maar aan de zijkant van de straat te gaan lopen en je geeft zo 50 high-fives weg en men brult je naam om je aan te moedigen, wat is dat heerlijk na de gelopen kilometers….maar je benen voelen zwaar aan…gelukkig nadert Holland Spot!

Holland Spot – First Avenue kleurt oranje
Op de hoek van 79th Street en First Avenue is  Holland Spot, een verzamelpunt van Nederlandse aanhang waar oranje de allesbepalende kleur is. Hier had ik met Désirée – mijn vrouw – afgesproken. Ik weet een sms-je te sturen op 70th dat ik eraan kom, en dan zijn er eindelijk de oranje ballonnen en de vele Nederlandse supporters, ik zie en kus Désirée na 29 loodzware kilometers, dat is pas een goede opkikker.  Met een extra banaan en gel op zak ga ik weer door voor de laatste 13 kilometers rennen!

Bronx – Manhattan
Bronx klinkt heel stoer, maar tijdens deze marathon kom je aan via de klim op Willis Avenue Bridge en bij Madison Avenue Bridge moet je alweer omhoog omhoog, deze laatste brug laat je de Bronx verlaten voor het allerlaatste stukje lopen in Manhattan. Ik had hier ook ‘last’ van Spiderman die vlak achter me liep, alhoewel ik aan de zijkant liep voor de high-fives en voor de aanmoedigingen hoorde ik alleen maar “Go Spiderman” en “Woooh Spiderman. Dus even een tussensprintje gedaan om wat afstand te nemen van deze stripheld :-).

Wow. Wow. Wow. Central Park en de finish.
De laatste kilometers gaan moeizaam door het zware parcours maar het einde is in zicht als je in Central Park komt. Daar haal ik ook nog een mooie indiaan in met een prachtige tooi, volgens mij was het ook nog echt een hele authentieke.

Elke marathon schrijft zijn eigen verhaal, de marathon van New York is een verhaal op zich met als geweldige slot dat euforische gevoel om de finishlijn in Central park te passeren – dat gevoel staat voor eeuwig in mijn geheugen gegrift. Inmiddels zitten je benen er compleet doorheen maar dat vergeet je allemaal.

Bij de finish in Central Park schreeuw ik het uit van blijdschap. Dit was pas een feestje!

De dikke medaille als beloning.

Het zit erop, 2 miljoen toeschouwers, 50.000 hardlopers, 5 wijken, 1 stad, 1 geweldige marathon met een dikke medaille als beloning.

Marathon 2013 Finisher folie in Central park.

Daarna begint de looptocht naar de uitgang van Central Park. Met het karakteristieke Marathon 2013 Finisher folie om je heen loop je wat verzonken in gedachten met de medelopers door het park. Hier en daar gaat het wat minder goed met lopers maar de meerderheid strompelt rustig en stil voort, een enkeling maakt een foto of belt iemand op.

De oranje capes in Central park West.

Als je had aangegeven dat je geen bagage vervoerd wilde hebben van de start naar de finish wachtte nog een mooie ervaring. Je hobbelde richting Central Park West waar je je beloofde oranje poncho zou krijgen. Ik wilde hem eigenlijk gewoon aanpakken maar de dame duwde vriendelijk mijn hand weg en zei: “please, let me put this on your shoulders.” Dat gebeurde, ze maakte de cape vast met het klittenband en vroeg of de capuchon op moest of niet. Fantastische service van deze vrijwilligers, mijn petje af.

En dan nu mijn laatste woorden over dit marathon avontuur.

My takeaway.

Als je ooit een marathon wilt gaat lopen, maak het mogelijk om die van New York te gaan lopen, de ervaring is onvergetelijk èn je weet ook gelijk hoe het is om wereldkampioen te worden!