De Boston Marathon zou mijn zevende marathon worden, één waar ik jaren naar had uitgekeken. De dagen ervoor was ik echter nog nooit zó nerveus als voor deze Boston Marathon – en eigenlijk was ik ook met vlagen bang. Lees hieronder in mijn verslag waarom.
Eerst het positieve, wat een marathon zou het worden: mijn 6e (en dus laatste) World Marathon Major na in het zamelen van meer dan €104.000,- sinds 2011 voor KiKa! Het is echt een droom om de Boston Marathon te mogen lopen: het is de oudste marathon die jaarlijks wordt georganiseerd en de 30.000 fitste hardlopers van de wereld staan aan de start. Bij de finish zou ik 2 medailles krijgen: de Boston Marathon medaille en de felbegeerde Six Star Finisher medaille voor het uitlopen van de marathon in alle 6 de World Marathon Major steden. Naar die laatste medaille keek ik al jaren uit.
Boston was mijn eerste Major die niet door Run For KiKa Marathon werd georganiseerd. Gelukkig deden er wel bekenden mee. Er waren 10 Nederlandse lopers die ik kende van de voorgaande KiKa marathons én Wouter van mijn Run2Day hardloopje groepje uit Amersfoort. En wat echt super was: en mijn vrouw Désirée was mee, om me voor deze hele speciale marathon aan te moedigen!
Dan het negatieve, gedurende de dagen voor aankomst – en in Boston zelf – keek ik vaak naar de weervoorspelling. Ik denk dat iedere loper, vrijwilliger en toeschouwer dit heeft gedaan. Het dramatische weersvooruitzicht was:
- Continue harde regen met geregeld hoosbuien. Uiteindelijk viel er tijdens de marathon 60 mm regen, dat valt er in Nederland gemiddeld in een hele maand.
- Harde tegenwind gedurende de gehele route: tot windkracht 6.
- Koud: tussen de 6 en 8 graden Celsius.
Hoe zou ik in die omstandigheden, zonder onderkoeld te raken, de marathon kunnen uitlopen? Ik werd er heel erg bang van en was daardoor ook meer gespannen dan ik ooit was geweest voor een marathon.
Naar de Expo
De eerste activiteit in Boston was om naar de Expo te gaan om het startnummer op te halen. Altijd een mooi moment! Op de vrijdag was het nog rustig, het startnummer was dan ook razendsnel opgehaald.
Daarna mocht ik me op de Expo melden bij de Abbott World Marathon Majors stand. Dit zodat ik gelijk na de finish niet alleen de Boston medaille maar maar ook de Six Star Finisher medaille kon ophalen! Woohoo!
Ik heb in het weekend voorafgaand aan de marathon lekker gegeten en een mooie tour gemaakt naar onder andere Harvard University. Daarnaast ook een tour op het land én water met de Boston Duck Tours. Een aanrader!
Fenway Park uitgeblazen
Een dag voor de marathon gingen we naar Fenway Park voor een honkbalwedstrijd met de Boston Red Sox.
Het was echter zo koud – door een snijdende ijswind – dat we na 15 minuten het stadion verlieten om in een koffiezaak te gaan opwarmen. Op dat moment zag ik de marathon echt even niet zitten. Als het zó koud zou zijn én de het zou snoeihard gaan regenen én je had tegenwind dan zou ik het wel eens niet kunnen halen door onderkoeling.
Kleding
Ik moest gaan besluiten welke kleding ik aan ging doen. Je verliest de meeste warmte met je hoofd en bovenlichaam, dus die moesten goed, het liefst waterdicht, worden ingepakt. Van top tot teen ging ik voor:
- Hoofd: een hardlooppet met daaronder KiKa bandana over de oren.
- Bovenlichaam: Kika-shirt, een ademend hardloopjack en daaroverheen een doorzichtige vuilniszak om het waterdicht te maken en handschoenen. Het KiKa shirt zou helaas niet zichtbaar zijn, anders zou ik nog een shirt aan moeten doen voor onder het jack, en dat zou dan weer zwaarder worden.
- Onderlichaam: een korte en lange broek, plus compressie-tubes om mijn kuiten warmer te houden. Gewone sportsokken en hardloopschoenen.
Op de ochtendvan de marathon heb ik me nog overal ingesmeerd met een halve pot vaseline: ik wilde de kans op blaren op mijn voeten en schroeiplekken door geschuur van natte kleding zo klein mogelijk houden. Deze outfit moest me gaan beschermen tegen het weer. Zie filmpje van het weer gedurende de ochtend van de marathon.
De wekker is niet nodig
Hoe begon de Boston Marathon dag? De voorafgaande nachten waren wat korter door de jetlag. Deze nacht viel mee, ik werd vanzelf wakker en al mijn spullen had ik de dag ervoor al klaargelegd. Eerst even onder de douche, de kleding aan en hop: aan het ontbijt. De boterhammen gaan er snel in en ik drink wat water, koffie en een glas melk.
Het lijkt wel Woodstock
Vanuit het Boston Common Park – wat heel dichtbij het hotel lag – vertrekken mooie gele schoolbussen. Ze brengen ons naar Hopkinton waar de start plaatsvindt.
Samen met loopster Susan kom ik, na een uur rijden in de stromende regen, aan in Athlete’s Village. Een compleet hardloopdorp waar alle marathoners zich verzamelen. Het bestaat uit 2 grote modderige velden waar tenten staan opgesteld.
Het leek wel Woodstock: overal modder en grote plassen, voorzichtig schuifelende mensen en ook hardlopers die onderuit glipten, harde jaren zestig muziek uit de speakers en als men naar de start loopt worden er veel kleren uitgedaan. 🙂
De start!
Susan en ik komen KiKa runners Erik, Wieger en zijn loopmaatje tegen.
Samen wandelen we naar de officiële start. Het is vreemd, want vanuit het niets kom je aan bij de startlijn, er zijn geen Corrals meer. Ik adem diep in, zet mijn sporthorloge aan en begin mijn allernatste avontuur ooit.
Kilometer 0 – 10 kilometer – 52:02
De regen valt genadeloos, terwijl de eerste kilometers rustig wegtikken. De route is hier zoals ik had gedacht: de hele tijd glooiend maar overwegend heuvel af. Het gehele parcours is trouwens erg overzichtelijk, 42 kilometer lang rechtdoor. Er zijn slechts drie afslagen in de gehele route die vanaf Hopkinton naar de volgende steden gaat: Ashland, Framingham, Natick, Wellesley, Newton, Brookline en uiteindelijk Boston.
Mijn missie is om deze marathon gezond uit te lopen. Ik start daarom rustiger dan gepland met een pace van rond de 5:15 min/km. Achteraf gezien had ik nog iets rustiger moeten starten. Het eerste stadje is Ashland, ik vind het ongelooflijk dat er nog zoveel mensen buiten in de stormachtige regen staan die aanmoedigen: “You can do this!”
De straat waarop we lopen lijkt soms wel op een riviertje, als je aan de verkeerde kant van een weg loopt, stap je tot je enkels in het water.
Na Ashland ga ik op weg naar Framingham waar ik na 10 km Désirée zou zien. Leuk om een punt te hebben om naar toe te lopen! De route liep glooiend door tot ik de stad inliep. Yes! Vlak na het treinstation stond Désirée aan de linkerkant, een grote natte knuffel en ik ging weer door.
10 – 20 kilometer – 1:45:20 (53:18)
Het bleef ondertussen maar regenen en af een toe kregen we een echte hoosbui over ons heen. Al mijn kleding is al lang doorweekt, het geluid van soppende schoenen om je heen is eentonig. Het publiek zorgt gelukkig voor geweldige afwisseling. Rond het twintig kilometer punt bevind zich Wellesley College waar we het fanatiekst worden aangemoedigd. Het staat bekend als The Scream Tunnel. De meiden van het College schreeuwen hun longen uit hun lijf en smeken om kussen van de deelnemers. Het bleef bij mij voor wat high-fives, maar dit gaf zeker wel een grote boost.
Qua kleding wordt mijn lange broek erg zwaar, fladdert in de wind en en zakt af een toe een beetje af. Toch heb ik wel het idee dat ik de juiste kleding heb aangedaan. De pet en plastic zak houden mijn lichaam redelijk op temperatuur.
20 – 30 kilometer – 2:43:47 (62:29)
Nu start het pittige gedeelte van de marathon. Op naar de stad Newton waar een serie van vier heuvels tussen kilometer 28 en 32 kilometer moet worden bedwongen. Ik voel dat mijn kuiten, hamstring en bovenbeenspieren al voor de heuvels wat stijver worden – door de combinatie van inspanning en kou. De grote afstand lopen met tegenwind begint aan te tikken. Als het nodig is zal ik straks bergop gaan wandelen. Beter rustig aan doen dan dat de kramp er al op 10 km voor de finish in schiet!
De vier heuvels zijn echt pittig en tot twee keer toe zet ik het op het wandelen om bergop te komen. Ik ben gelukkig niet de enige die hier omhoog wandelt. Gelukkig staat hier ook wild enthousiast publiek die je omhoog dragen: “You got this!”
30 – 40 kilometer – 3:47:49 (64:02)
Na Heartbreak Hill, de laatste heuvel op kilometer 32 gaat de route glooiend omhoog en omlaag naar Boston. Dit stuk moet ik gewoon kunnen uitlopen, het gaat me lukken. Ik tel af naar kilometer 40 waar ik Désirée weer zou zien én waar ik de KiKa vlag zou krijgen. Mijn KiKa shirt mag dan niet zichtbaar zijn, ik kan straks wel trots met de vlag over de finish! Ik zie nu onderweg steeds meer lopers bevangen worden door de kou en deze worden naar de medische posten gebracht. Ik ben in Boston aangekomen en ben de tel kwijt hoeveel hoosbuien we inmiddels hebben gehad, maar ben blij met mijn vuilniszak. Opeens hoor ik KIKAAAAA. Het is Désirée die ik bijna voorbij was gelopen. Ik ren naar haar toe en zeg dat ik van haar hou, een dikke zoen volgt en ik krijg de vlag in mijn handen gedrukt.
40 kilometer – finish 3:60:59
Nog even volhouden en dan heb ik alle 6 World Marathon Majors uitgelopen! Dit kan niet meer mis gaan. Het publiek is uitzinnig. Er is echter nog een kleine uitdaging, een viaduct, maar ook daar lukt het om naar boven te sjokken. Na het viaduct is de tweede afslag van de marathon: rechtsaf naar Hereford Street. De straat is daar helemaal bezaaid met jasjes, plastic zakken en capes. Iedereen trekt zijn regenkleding uit en gooit het op de grond. Ik scheur ook mijn plastic zak uit en geef wat high fives.
Het regende ook in Hereford Street.
Dan slaan we linksaf naar Boylston Street waar de finish is. Het is nog 400 meter en ik hijs de KiKa vlag omhoog. Ik loop naar links en jut het publiek op, wat is dit heerlijk. Het wordt me zelfs allemaal teveel en laat een traan – het was dan ook zó een mooi avontuur.
TROTS als een PAUW kom ik bij de finish en blijf er zelfs even op staan om ervan te genieten. I DID IT!
Na de finish lopen we door en krijgen we onze felbegeerde Boston Marathon medaille omgehangen. En er is nog een verrassing want KiKa runner Wieger duikt achter me op. Samen gaan we op de foto en halen we onze felbegeerde Six Star Finisher medaille op.
Dan rest een hele warme douche in het hotel en snel op weg naar Cheers. Je wordt daar als hardloper met luid gejuich en gejoel ontvangen. Ik kreeg extra felicitaties en gelijk een biertje voor de mooie Six Star Finisher medaille en van mijn loopgroepje uit Amersfoort een prachtig World Marathon majors shirt, wat een prachtige verrassing!
Mijn tip: als je ooit een marathon wilt gaat lopen, ga er dan een voor KiKa lopen in een wereldstad. De ervaring is onvergetelijk, je kan er nog heel lang op teren. Schrijf je in voor een KiKa marathon avontuur. Ik heb na 6 marathons niet alleen meer dan 104.000,- EUR ingezameld voor Stichting Kinderen Kankervrij. Ik heb prachtige ervaringen gehad, wereldsteden mogen bezoeken, nieuwe loopmaatjes ontmoet èn marathons gelopen waarvan ik nooit had kunnen dromen.
Dank voor al jullie steun tijdens mijn Marathon Majors avontuur!
Marathons voor KiKa 