Het is nu al juni en over 2 weken hoop ik voluit te beginnen aan mijn training voor de Chicago Marathon! Het lijkt nog ver weg, zondag 8 oktober – de dag van de Chicago Marathon – maar is eigenlijk al om de hoek. Here we go?
Here we go?
Hoezo “hoop ik voluit te beginnen” en waarom staat Here we go? met een vraagteken denk je wellicht? Tja, het is namelijk nog onzeker dat ik 100% voluit kan gaan trainen door een hardnekkige blessure aan de rechtervoet die ik opliep door overbelasting in de aanloop naar de Tokyo Marathon. Het schijnt dat het laagje vet onder de rechter voorvoet bij mij wat dun is en daardoor minder goede demping geeft. Elke keer ná het rennen kreeg ik pijn in de ondervoet door de ontsteking, voornamelijk de dag erna. Ik negeerde de blessure een beetje maar gelijk na Tokyo maakte ik er werk van:
- Minder vaak, minder lang én minder snel gaan hardlopen.
- Bezoek aan de huisarts en de podotherapeut voor een behandelingsplan.
- Zooltjes aangemeten gekregen.
- Na het lopen de ontsteking remmen met een ice-pack en ook dagelijks Diclofenac.
- Dagelijkse oefeningen voor de voeten inclusief voetmassage door een tennisbal.
- Trimvoetbal minder intensief (van veldspeler naar keeper).
Omdat het in de maanden erna niet veel beter werd heb ik toen zelf maar een radicaal besluit genomen: in de maand mei bijna niet hardlopen. Absolute rust zou de voet toch veel goed moeten doen!
Rusten – én toch conditie op peil houden
Ik heb in de maand mei uiteindelijk 23 km hardgelopen. De laatste maand met zo weinig hardloopkilometers was in 2011, het jaar dat ik begon met hardlopen. Ik heb dus goed mijn rust genomen. 🙂
Rust nemen is ook trainen 🙂
Ik wilde uiteraard wel mijn conditie op peil houden en ging:
- Fietsen in de mooie, bosrijke omgeving van Amersfoort.
- Intervallen – bergop met de fiets – op de heuveltjes in de buurt.
- Meer aan krachttraining te doen.
Voor alledrie deze sportieve bezigheden neem ik normaal nooit de tijd, maar ze bevallen me prima.
Het gaat de goede kant op.
De eerste lange run van 15km in juni bracht echter in de 2 ochtenden na de loop nog wel irritatie aan de ondervoet. Het goede nieuws is dat het veel minder pijnlijk is dan voor mijn stop. Het slechte nieuws is dat de blessure nog niet helemaal weg is.
Hardlopen na een maand rust door de voetblessure is zwaar…
Volgende week zou ik moeten beginnen met mijn trainingsschema en in de maand september zou ik al meer dan 300km moeten lopen. Overleeft mijn voet dat wel? Ik zit echt in de spagaat. Al die trainingsarbeid zou me weer dichter bij mijn BQ (ofwel Boston Qualifier – Boston kwalificatietijd) van 3u:25min moeten brengen. Mijn vorige marathons brachten me steeds een stapje dichterbij:
’12 Spijkenisse Marathon – 4:29
’13 New York Marathon – 3:61 🙂
’15 London Marathon – 3:45
’16 Berlin Marathon – 3:41
’17 Tokyo Marathon – 3:35
Maar als ik te hard van stapel loop zal ik nooit zoveel trainingskilometers kunnen gaan lopen. Wat is wijs? We gaan het de komende maanden zien….Ik verlang wel heel graag naar mijn loopjes.
Ik heb enorm veel zin om in Chicago te rennen. Als ik nu maar snel herstel en de trainingen allemaal goed verlopen dan kan ik voor 8 oktober nog maar op twee dingen hopen: op superbenen én op koel, windstil weer. Dan wordt het een heel mooi hardloopfeestje in de USA met alle 36 KiKa runners, de andere 45.000 lopers en 1.6 miljoen dolenthousiaste Amerikanen als publiek.
En voor iedere runner die nu ook van een blessure ‘geniet’: het is enorm balen, maar neem je rust, werk behoedzaam aan je herstel en het komt uiteindelijk vast goed!
Wish me luck! Chicago here I come!
Marathons voor KiKa 