De Spijkenisse SPARK Marathon 2019 was heel erg bijzonder, maar dat wist ik niet toen ik aan de start stond. Het was bijzonder omdat ik de eindstreep niet zou halen. Jawel, mijn eerste DNF – Did Not Finish – in de 9 jaar dat ik al hardloop. Het was ook bijzonder omdat het één van de laatste marathons was die er voorlopig in Nederland zou worden georganiseerd. Door COVD werden vanaf maart 2020 hardloopwedstrijden afgelast of uitgesteld tot nader order.
Hoe ging het met mij op zondag 15 december? Onderweg naar de start van de marathon kom je de oude molen tegen van Spijkenisse, deze heet Nooitgedacht. Ik vind het mooi passen bij dit blog, ik had nooit gedacht dat ik niet zou finishen én dat ik pas 7 maanden later alsnog de zin zou krijgen om het verhaal op te schrijven. 🙂
De dag van de Spijkenisse SPARK marathon was niet optimaal qua weer. Het was wel zonnig, het was een graadje of 5 maar het was vooral stormachtig aan zee – met zware windstoten. Ik hoorde achteraf dat het de eerste officiële winterstorm was. Gelukkig zou mijn lieve gezin komen kijken om me aan te moedigen én me onderweg bevoorraden. Er was gepland om op 3 punten mij te zien lopen. Dat is heel erg fijn en bleek ook heel nuttig toen ik moest opgeven.
Bij de start was alles nog rooskleurig. Ondanks de zware wind ging ik voor de 3u30. Dat zou een uur sneller zijn dan in 2012.
Ik heb zoals je wellicht weet een haat-liefde verhouding met de Spijkenisse marathon.
Maar laten we voor het gehele verhaal iets eerder in het jaar beginnen. Een maand eerder – op 10 november – liep ik in Athene de klassieke / authentieke marathon voor KiKa. Wat een prachtige reis was dat! Met een geweldige groep runners. Het was heel warm, de route ging voornamelijk bergop maar ik finishte en vond het geweldig. De zondag daarop liep ik in te hoog tempo de Zevenheuvelenloop. De 15km ging in 1u 6min maar ik moest voor mijn enthousiasme betalen. De dagen daarna kon ik niet slapen – laat staan hardlopen – van de rugpijn. Bezoekjes aan de fysio en rustig aan doen tijdens de trainingen tot en met de marathon van Spijkenisse was het advies. Dat was gelukt en zo stond ik aan de start.
0 – 10km in 49:34
Na wat inlopen ging ik naar de pacersgroep die voor de 3:30 gingen. Het startschot knalde en na een rondje op de atletiekbaan gingen we de langs de prachtige Oude Maas de eerste 10km in richting Geervliet en Heenvliet. Ik was blij dat ik bij een pacersgroep was aangesloten, dat gaf wat beschutting want de wind vloog je om de oren. Ik liep redelijk lekker en we kwamen de kilometers goed door.
10 – 20km in 1:39:08 (2e 10km in 49:26)
Tijdens de tweede 10km kon ik naar mijn lieve meiden toelopen. Ik zou wat gelletjes en nieuwe sportdrank krijgen. Samen met de top aanmoedigingen was dat natuurlijk erg fijn! De wind had ook hier vrij spel en ik voelde de eerste pijntjes in de onderrug ontstaan, het zou wel eens moeilijk kunnen worden.
Het meelopen met de pacers ging nog redelijk, af en toe had ik het gevoel dat het tempo iets te hoog lag. Toch liep ik vol goede moed het recreatiegebied Bernisse in voor de kilometers 20 t/m 30.
20 – 28.5 km in 2:24:05 (8.5 km in 44:57)
Het gaat moeizamer maar ik bijt me vast in het tempo die de pacers aanhouden. Tot het parcours zich zo keert dat we 2km lang volle bak tegenwind hebben. De groep lopers dunt nu heel snel uit. Ik probeer het tempo van de overgebleven 8 runners zo lang mogelijk vast te houden maar moet ze uiteindelijk in het zicht van de de Inlaatsluis van Spernisse laten gaan. Mijn rug is er dan – op kilometer 25 – blijkbaar klaar mee, er komt heel snel pijn opzetten. Dan weet ik dat het is gebeurt, ik laat het tempo zakken en de pacergroep verdwijnt langzaam maar zeker uit zicht.
Alhoewel, door het vlakke landschap blijft de pacergroep wel in zicht maar de afstand wordt steeds groter tussen ons.
Hoewel ik inmiddels wind mee heb en mijn tempo is gezakt is de rugpijn ondraaglijk geworden. Ik loop verder door en weet dat ik ga uitstappen. Ik pak mijn telefoon en app mijn gezin dat ik bij het volgende afgesproken punt ga stoppen.
Het is het mijn rug niet waard om door te blijven rennen.
Door de rugpijn zal ik af en toe moeten wandelen in de kou en snijdende wind, dat geeft een te groot risico op onderkoeling.
Dus ik ben blij dat ik de mijn gezin weer zie op kilometer 28. Ik stap in de auto en krijg een heerlijke warme chocomel.
Mijn tweede marathon van Spijkenisse is ook niet geëindigd zoals ik zou willen.
In plaats van vreselijk af te zien en een prachttijd te lopen ga ik heel comfortabel naar de finish in een warme auto. We zijn vrij snel weer bij de atletiekbaan en wordt daar afgezet zodat ik me om kan kleden en kan douchen.
De Spijkenisse marathon zit erop, geen medaille, niet gefinished en ook geen 3:30 gelopen.
Het kan eigenlijk alleen maar beter gaan als ik er een volgende keer naar toe ga. 🙂
Het duurde na Spijkenisse trouwens nog 5 maanden voordat ik weer een beetje normaal kon hardlopen. Ik was overtraind – en kon alleen lage tempo’s lopen en had daarnaast elke keer vanaf de start hele zware benen en hoge hartslag. Dat loopt niet lekker!
Ook daar ben ik inmiddels weer overeen, het lopen gaat bijna weer als vanouds, het schrijven dus ook weer opgepakt. Heerlijk!
Marathons voor KiKa 