Een helse duurloop in stormachtige regen

Vraag je je ook weleens af waarom er mensen in de kou, met stromende regen en snoeiharde wind gaan hardlopen? Ik ook – en na een helse duurloop met de  KiKa groep – vraag ik het me eigenlijk nog meer af. Wie zijn die lui die door weer én wind 34 kilometer hardlopend afleggen? Het is gekkenwerk!

Toch heeft een hele grote groep KiKalopers met hondenweer een helse duurloop gedaan, waarom vraag je je af.

Oké, één ding is zeker, de KiKa lopers hebben een ambitieus doel. Ze willen de New York City Marathon gaan lopen en trainen daarvoor al maanden. Ze hebben veel geld ingezameld van vrienden en familie en willen grote inzet tonen, ook tijdens de trainingen. De laatste – en langste – duurlooptraining vindt ongeveer drie weken voor de eigenlijke marathon plaats. Op zondag 13 oktober werd de langste duurloop van bijna 34 kilometer  door Run For KiKa georganiseerd. Achteraf gezien ben ik erg blij dat het een gezamelijke duurloop was,  ik vermoed dat als ik deze  alleen had gedaan, dat ik wellicht was afgehaakt want het was echt BAR en BOOS door de helse weeromstandigheden.

Hoe BAR en BOOS was het nu eigenlijk? Was het nat?
Er is meer dan 100 millimeter gevallen. Dat is meer dan normaal gesproken in de hele maand oktober aan regen valt!

Was het koud en stond er wind?
Er was een behoorlijke wind, windkracht 6 tot 7 en de temperatuur was rond de 7 à 8 C graden.

Hoeveel lang is er gelopen, met welke snelheid?
Er is door mij 33.5 km hardgelopen in 3:18:39. Mooi gemiddelde van 10 km/u. Het totale hoogteverschil was 227 meter, meer info staat op Runkeeper.

Wie waren er allemaal bij?
Er stond een erg leuke en grote groep te trappelen om van start te gaan samen met de trainers Victor, Rolph, Run For KiKa team en de pacers. Het fotomoment was eigenlijk ook het enige ‘droge moment’…

Foto: Marieke Mantje

Na de warming-up liepen we Haarlem uit om in de Kennemerduinen een prachtige route te lopen. Er waren drie snelheden waar je als loper uit kon kiezen, een groepje van 8, 9 en 10 km/u. Het is een prachtige omgeving, naast de wandelaars, lopers en fietsers zie je in de duinen ook erg veel dieren op en langs de paden! Onderweg kwamen we onder andere een kudde Koniks (kleine paardjes), Wisenten (oerrunderen), de Schotse Hooglanders en Drentse Heideschapen tegen. Dat die leuke beesten énorm grote uitwerpselen hebben, zijn sommige lopers ook  te weten gekomen…

Na een droge start begon het echter al snel hard te regenen en dat bleef het de rest van de duurloop ook doen. Ik heb nog gezellig met een aantal andere lopers kunnen kletsen maar ik werd op een geven moment toch minder spraakzaam.

Foto: Tonie Smits

Door de regen en harde wind koel je langzaam maar zeker af, ook omdat mijn kleding niet ideaal was voor zoveel regen. Mijn trainingsjas nam teveel vocht op. Alles wordt dan zwaarder doordat je doorweekt bent, dat voel je extra als je vol tegen de wind inloopt. Je handen worden langzaam koud, je benen voel je ondanks het goede tempo onderkoelen…

Je droomt erover dat de duurloop erop zit en dat er gloeiendhete erwtensoep en warme chocomel klaar staat. Maar je moet nog kilometers doorgaan. Dan toch maar juichen voor de foto?

Foto: Tonie Smits

Normaal loop ik in een pittig tempo door en zijn de gedachten op oneindig. Deze keer wilde ik echt dat de duurloop voorbij was en telde de kilometers af. Dit terwijl ik net het tempo van het groepje kon bijhouden. Het was dus zwaar en daarom was ik ontzettend blij om de ijsbaan van Haarlem weer te zien na ruim drie uur afzien. Ik heb trouwens na het douchen en wat eten nog nooit de verwarming in de auto zo hoog gezet om weer op te warmen!

Het was een helse duurloop in stormachtige regen (de marathon van Spijkenisse was er eigenlijk niks bij – haha) en het was gelijk ook de laatste grote mijlpaal in de training voor de allerleukste marathon die er bestaat.

Vanaf nu is het afbouwen èn héél blijven – om straks op 3 november gezond en lachend over de finish te komen in Central Park, New York.

Hoe koel wordt dat!?