Het is een droom om als hardloper voor KiKa de Chicago Marathon te mogen lopen! Het is een waanzinnig avontuur in een geweldige stad! Ik heb met een groep fantastische KiKa runners gelopen die samen meer dan € 216.000,- euro hebben ingezameld. Hieronder mijn marathon verslag.
De Chicago Marathon was voor mij vooral een mooie ervaring met superenthousiast publiek. Het was er ook erg zonnig en héél erg warm, ik liep er mijn warmste marathon tot nu toe. Het was ook mijn allereerste wedstrijd met zonnebril op.
Met meer dan 30 lopers waren we richting Chicago gevlogen. Meestal is een van de eerste activiteiten om samen naar de Expo te gaan waar we ons startnummer ophalen. We hadden zeer snel het startbewijs in handen en konden een paar mooie foto’s maken.
De race is een van de populairste marathons in de USA. Er deden dit jaar meer dan 50.000 mensen mee. Na een tweetal leuke dagen in de mooie stad was het tijd voor de marathon.
De wekker om 4:00 uur
Hoe begon de Chicago Marathon dag? De voorafgaande nachten waren wat onderbroken door de jetlag. Deze nacht viel mij mee en al mijn spullen lagen al gereed: hardloopkleding, een tas voor na de marathon, opgeladen sporthorloge, de telefoon in mijn jaszak (daarover later meer) en alle gels en drinkflesjes zitten in de draagriem. Ik neem voor het eerst van mijn leven een zonnebril mee én smeer me in met zonnebrand. Ik kon redelijk snel opstaan nadat de wekker is gegaan. Eerst even onder de douche, de kleding aan en hop: aan het ontbijt. De boterhammen gaan er snel in en ik drink wat water, koffie en een glas melk.
De bijeenkomst voor de marathon is om 5:00 in de lobby. Na de enthousiasmerende woorden van Djekki – de topfysio – is het tijd om met de bus te vertrekken naar het startgebied in Grant Park. Het is natuurlijk spannend! Ik heb een schema van 16 weken met pittige training erop zitten. Mijn trainingsschema voor Chicago was minder extreem dan die van de marathon van Tokyo waar ik 3u35 liep. Ik had 2 loopjes per week eruit gehaald zodat ik nu elke week 3 ging hardlopen in plaats van 4 à 5 keer. Daarnaast deed ik wat krachttraining om de spieren te versterken. Al de inspanningen mochten zich vandaag van mij wel gaan uitbetalen. Echter het zou meer dan 26 graden worden met een felle strakke zon, en nog hogere gevoelstemperatuur. Ik had me er dus eigenlijk al neergelegd dat het geen toptijd zou worden – ik loop nooit lekker bij hogere temperaturen. Dat was een enorme domper – maar ik had die al verwerkt en had mijn raceplan erop aanpast. Het pluspunt is dat je dan gewoon kan genieten van de marathon.
Het startgebied
Ik zou gaan starten in startvak C van de eerste Wave – lekker vooraan! Wat een strakke organisatie hadden ze in Chicago: als je in korte tijd meer dan 50.00 runners kan controleren, hun tas kan laten afgeven, drinken en gels kan geven, naar de Dixie (WC) kan laten gaan én veilig kan laten starten, dan is het strak geregeld.
Ik liep zonder andere KiKa runners het startgebied in. Met een kort actielijstje ga je aan de slag: tas inleveren, lekker hangen én naar de WC. Tas inleveren: de tas met eten, drinken en een schoon t-shirt krijg je na de finish weer terug. De plek om de tas in te leveren was een eind wandelen maar het ging prima. Alle vrijwilligers van de marathon waren echt fantastisch. Daarna voor de eerste keer naar de WC was ook geen probleem, er stonden nog geen rijen voor de Dixies. Echter, vlak voordat ik naar het echte startvak ging was het één lange wachtrij en heb ik een boom opgezocht.
De ochtend was verassend koel, en er stond een behoorlijke wind, dat maakt het eigenlijk wel fris. Fijne temperatuur om in te starten! Het was tijd geworden om vanuit het startgebied naar het startvak te gaan. Ik kwam een groep KiKa runners tegen. Een runner – Miranda – had het koud en ik gaf haar mijn jas. Na elkaar succes gewenst te hebben liep ik door. Ik had nog een oude joggingsbroek en dikke trui aan en dat was meer dan voldoende. De kleding zou ik straks achterlaten in het startvak. Toen ik de controle was gepasseerd voor Startvak C ging er echter een alarmlampje branden. Mijn telefoon – een nagelnieuwe Xperia XZ1 – zat nog in mijn jaszak. Wat paniekerig – alsof ik nog niet genoeg adrenaline had – ging ik terug door de controle en op zoek naar Miranda. Gelukkig kreeg ik hulp van KiKa runners en Coen vond Miranda na enige tijd zoeken weer terug. Opluchting! De telefoon was al opgemerkt en Berry – die in Chicago de eerste Sixstar finisher van KiKa ging worden! – had de telefoon in zijn riem.
Ik kon weer op zoek gaan naar startvak C – met mijn telefoon. Fijn voor het maken van de startvak foto :-).
Het startvak vooraan had ik gekregen door mijn eindtijd van Tokyo in te vullen, het was de eerste keer dat ik mijn normale eindtijd had aangegeven, meestal geef ik iets sneller aan om voorin te starten. Deze keer was dat niet nodig. Het Amerikaanse volkslied knalt inmiddels door de speakers, de gehandicapten gaan van start in hun handbikes, daarna mogen de supersnelle wedstrijdlopers starten en dan is het nog vijf minuten voor mijn start. Eerst drink ik nog de halve liter water en neem een sportgel. Als ik 2 uur voor de start stop met drinken en dan zo héél vlak voor de start nog flink drink krijg ik – omdat je lichaam gelijk intensief aan het werk gaat – onderweg geen last van plaspauzes.
Ik ben er klaar voor en heb er zin in.
Startschot
Dan is het zover. Er wordt wel afgeteld maar er is niet echt een startschot. Geen harde knal maar toch is het een onbeschrijflijk om met 50.0000 renners van start te gaan, er is heel veel energie. Ik zit vol met adrenaline en ben niet de enige. Ik ga na een paar minuten later al over de startmatten en begin aan mijn 6e marathon voor KiKa, mijn 5e World Marathon Major. Yes!!!
We worden heel hartstochtelijk toegejuicht door de bomvolle tribunes die naast de start staan opgesteld. Veel renners juichen, maar het gejuich slaat al snel om. In stilte proberen de renners de juiste snelheid te vinden op het eerste stuk. We duiken gelijk een lange tunnel in en daar is het zelfs even rustig. Ik deel de marathon voor mezelf altijd op in 4 blokken van 10 kilometer plus een beetje – dat laatste beetje is altijd zwaar! – maar zo zal ik de marathon beschrijven.
Kilometer 0 – 10 in 51:03
Na het startschot is het zoeken naar je eigen tempo. Ik ging deze marathon op hartslag lopen. Het betekent dat ik mijn hartslag groot op mijn horloge had gezet en probeerde niet boven mijn omslagpunt van rond de 160 bpm te komen. De eerste kilometers gaan door de wijk Streeterville. Ik word bijgehaald door door KiKa-loper Alex, samen lopen we naar het eerste KiKa meeting point.
De aanmoedigingen zijn geweldig van de KiKa-crew en Nederlandse supporters. Wat een heerlijk lawaai kunnen die maken, erg knap als je boven de Amerikanen uitkomt! Het is nog redelijk koel, in de schaduw van de gebouwen is het een goede temperatuur. We kruisen de Magnificent Mile en gaan door naar The Loop en passeren voor de eerste keer de Chicago River, iets wat we nog 5 keer gaan doen. Ik laat Alex gaan, hij heeft een iets hoger tempo.
De eerste 10 kilometer gaan in een mooi tempo. De 51:03 is iets langzamer dan in Tokyo. Mijn horloge geeft aan dat de hartslag keurig rond de 157 bpm aan het schommelen is. Als dat klopt, dan zou ik het tempo langer vol moeten houden dan tijdens Tokyo. Ik weet echter ook dat straks de brandende zon het tempo van mij omlaag gaat branden.
Kilometer 10 – 20 in 1:37:55 1:41:38
De tweede tien kilometer gingen nog ietsje sneller dan de eerste 10, met 50:32 loop ik nog heel erg vlak. Ik voel me nog heel goed, er is nog geen centje pijn. We gaan door Lincoln Park en overal staan nog steeds veel mensen langs de kant enthousiast te gillen, Gó Ramone, you got this! Ik passeer Wrigleyville en natuurlijk Wrigley Field waar de Chicago Cubs spelen. Het is het op-een-na-oudste stadium in de USA.
Ik let geconcentreerd op de mensen om me heen èn of ik nog de kortste route loop. Gelukkig zijn er niet veel bochten dus kan ik ook gewoon lekker rondkijken. Daarnaast zorg ik dat ik op tijd drink en mijn energie-gels slik. Eigenlijk zou de KiKa crew op de 13 mile staan, ik heb ze denk ik gemist, of dat punt hebben ze niet gehaald, dus loop maar lekker door en geniet van alle aanmoedigingen. Ik kom voorbij Old Town, waar St. Michael’s Church nog staat. Het is een van de weinige gebouwen die niet compleet verwoest is door de Great Chicago Fire in 1871. We passeren voor de tweede en derde keer de Chicago River en gaan op naar Greektown. De aanmoedigen blijven maar komen, wat is het fijn om je naam op je shirt te hebben. Go Raymond, looking good!
Kilometer 20 – 30 in 02:35:13
De halve marathon tijd is 01:47:14. In dit tweede gedeelte van de marathon rijst de felle zon boven de gebouwen uit en wordt het echt heel warm. Op de stukken dat er geen schaduw is voel je de zon heel hard branden. Ik pak mijn zonnebril erbij als ik in Little Italy ben en die zit eigenlijk wel lekker. De KiKa crew staat hier voor de tweede keer opgesteld en ik geef iedereen high-fives, fantastisch gevoel!
Nu zijn al mijn drankflesjes op en zal ik van drinkpost naar drinkpost gaan om bekertjes water en sportdrank te nemen. Ondanks de hitte en de heuvels loop ik deze 10 kilometer nog redelijk door en kom uit op 53:40. De benen worden wel vermoeider.
Gelukkig hebben de toeschouwers ook leuke bordjes om aan te moedigen:
“I do Netflix marathons”
“Hurry up, the beer is getting warm at the finish”
“You feel like crap but look so good!”
“You look so skinny”
“Naked cheerleaders on the next mile”
“Get that Kenyan”
“Love your stamina, call me”
(Voor John:) Take your time John. We’re going shopping. See you in 4+ hours!
Heb jij ook nog leuke bordjes gezien tijdens een marathon? Laat het me weten!
Kilometer 30 – 40 in 3:35:22
Dit stukje zal ik nooit vergeten. Op kilometer 31 draaien we de wijk Pilsen in – what’s in a name? – en dat is de Latijns Amerikaanse wijk. Op 18th street is er hele luide Latino muziek en de aanmoedigingen zijn fenomenaal. Hier wordt mijn naam vaker en authentieker uitgesproken. Vámos Ráamònnnn!!!! Mijn tempo zakt volledig in maar ik geniet van de muziek, de dansers/danseressen en cheers langs de kant. Het lijkt wel carnaval.
Gelijk daarna loop ik Chinatown binnen. Ook hier veel muziek, drakendansers, koeienbellen en een mooie rood geschilderde poort – rood is een symbool voor veel geluk.
Na Chinatown is er even een saaier stuk met iets minder publiek. De benen voelen dan echt zwaar, bij gelijkblijvende hartslag gaat mijn snelheid flink omlaag. Op deze 10 kilometer moet ik prijsgeven, ik loop het in 60:09. Ik stopte bij elke drinkpost om even wat water of sportdrank wandelend naar binnen te gieten. Wat zijn die vrijwilligers geweldig, ze geven je de drank in je handen aan en schreeuwen de longen uit hun lijf om aan te moedigen. Dat zie je echt alleen bij grote Amerikaanse marathons. Er werden trouwens ook bananen, sinaasappels en sportgels aangeboden, maar die liet ik liggen.
Kilometer 40 – 42.2 – Laatste loodjes
Het publiek staat in grote getale in de laatste 2 kilometers langs de kant, wat zijn ze fantastisch. Ik heb de aanmoedigingen hard nodig. Alles doet pijn. Ik loop op de lange straat Indiana Avenue waarvan ik weet dat deze 500 meter voor de finish rechtsaf gaat, waarna een flinke heuvel volgt. Wie bedenkt er nu een finish die de heuvel op gaat? Langzaam maar gestaag krijg je bordjes in zicht. Nog 800m. Je weet dan dat je het gaat redden. Vanuit het niets is de afslag naar rechts, de heuvel op. Mijn mantra is daar: ik ga niet wandelen, never ever, ik ga hardlopend deze heuvel op.
Het doet veel pijn, maar dat is tijdelijk. De lieve kinderen die kanker hebben lijden veel meer pijn. De families van die lieve kinderen zijn in een orkaan beland waar niks zeker is. Dan stelt een heuveltje oplopen helemaal niks voor. You can do this! Het lukt, er is weer een bocht – en nu is de finish in zicht! Die ga ik halen!
De finish in 3:48:33, mijn vierde eindtijd op de marathon. De tijd maakt me niet uit, de handen kunnen omhoog!
Mijn vijfde World Marathon Major is binnen. Emoties komen naar boven, wat is dit toch gaaf, hier doe je het voor. Ook als ik dit schrijf raakt het me nog steeds.
Na het passeren van de finish lijn wordt je opgewacht door vele vrijwilligers. Ze schreeuwen: congratulations! Na de finish lopen we door en krijgen we van de vrijwilligers: finisherfolie, een zak ijs om op je hoofd te zetten (echt super!) een flesje water, wat eten, een alcoholvrij biertje en de prachtige medaille. De medaille van mijn vijfde World Marathon Major is weer super!
Takeaway
Het was geweldige ervaring: een enerverende week met enorme sportieve prestatie waar je maanden naar toeleeft. Vlekkeloze organisatie door het Run For KiKa Marathon team. Dank dames! Ik heb gelachen en veel gezien met de gezellige groep KiKa runners die allemaal de marathon uitliepen. Helden en heldinnen zijn het.
Resultaat: een prachtig eindbedrag voor KiKa: € 216.000,- EUR ingezameld door de 32 Chicago runners! Dit jaar heb ik persoonlijk voor de Tokyo en Chicago marathon samen € 34.224,- weten in te zamelen. Met die geweldige bedragen kunnen er weer onderzoeken worden gestart in het Prinses Maxima Centrum. Dit zodat de genezingskans van kinderen met kanker kan worden verhoogd. Dank aan al mijn sponsoren die hebben bijgedragen, dank aan alle supermarkten waar ik heb mogen staan, dank aan de KiKa Runners op Leusderend en de KiKa Kanjer loop op basisschool de Bolster (zie ook mijn bedankvideo aan de kinderen) jullie zijn toppers! Dank aan iedereen die een berichtje heeft gestuurd, ook de berichtjes onderweg via de beeldschermen!
Mijn tip
Mijn tip: als je ooit een marathon wilt gaat lopen, ga er dan een voor KiKa lopen in een wereldstad. De ervaring is onvergetelijk, je kan er nog heel lang op teren. Schrijf je in voor een KiKa marathon avontuur. Er is wel een waarschuwing: het is verslavend! Ik heb na 6 marathons niet alleen meer dan € 97.00,- euro ingezameld voor Stichting Kinderen Kankervrij, ik heb ook prachtige ervaringen gehad, nieuwe loopmaatjes ontmoet èn marathons gelopen waarvan ik nooit had kunnen dromen. Daarom ga ik door om in 2018 mijn 6 Marathon Majors te voltooien en de grote Sixstar medaille te verdienen.
Dank voor al jullie steun tijdens mijn marathon avontuur! Met name van Désirée en kinderen, ouders, familie en schoonfamilie. Zonder jullie steun was het niet gelukt, ik hou van jullie, dank!
.
Wat zijn voor mij goede condities van een wedstrijd om een Persoonlijk Record te lopen?
Alle mooie foto’s zijn gemaakt door: 
In het begin van de 3e kilometer gaan we van de startbaan af naar een gewone weg. Emile moet even lossen maar zal sterk weer terugkomen. Die weg gaat langzaam maar zeker omhoog (25 m hoogteverschil op deze kilometer) en als verrassing duik je opeens een bospad in. Het bospad gaat omhoog een heuvel op, tot wel twee keer toe!
